Tweeëntwintig lentes jong en trappen dat ze kan, Sien, a.k.a. Jo Swango. Na een slopend avontuur aan de rand van een zoutmeer waar we meerdere keren vast kwamen te zitten in de blubber, de vlag van Bhutan een serieuze scheur opliep doordat een overbeschermende herdershond het oranje-gele ding te pakken kreeg en Guido bijna zonder water kwam te zitten mochten we kennismaken met deze Vlaamse immer in het zwart geklede jongedame en haar fiets Olga.
We zouden vanaf die dag een behoorlijke lange tijd gezamenlijk het Turkse achterland verkennen. In het begin vormden we een groep van acht (vier fietsers – vier fietsen, te weten Chris Cross met zijn fiets Burrito, Eelke met Nooitlek, Sien en Olga en Guido en ik), waarna de groep zich opsplitste in twee kwartetten. Sien, Olga, Guido en ik gingen samen verder. We voetbalden met een aantal kinderen in Aksaray (waarin Jo Swango vanwege haar voetbalachtergrond aan de lopende band scoorde en meerdere panna’s wist uit te delen aan de verbouwereerde Turkse mannetjes), zagen de ballonnen in Cappadocië opstijgen, ontdekten onbekende bergen, kropen over hoge passen, fladderden langs rivieren en staken de Georgische grens over.
Dit is wat we geleerd hebben van Jo Swango en Olga:
- Je uitrusting hoeft niet flitsend of fonkelnieuw te zijn om Turkije per fiets te doorkruisen. Olga is een Koga Miyata van respectabele leeftijd maar ze is taai, daalt als de beste, vliegt met haar dunne banden over grindpaden en functioneert na al die jaren nog altijd naar behoren.
- Geregeld een biertje drinken en sigaretje roken met Sien hoeft de prestaties op de fiets niet negatief te beïnvloeden.
- Je zou het niet geloven maar een iets vrijblijvende manier van inpakken en het opzadelen van bagage kan de kans verkleinen op het verliezen van spulletjes. Het keukengerei van Sien, de bagagedrager, het rinkelde en schommelde meer dan bij ons maar wij verloren onderweg nog wel eens wat, Swango en Olga daarentegen alleen dat wat ze wilde verliezen.
- Graaf is een woord dat men blijkbaar in Antwerpen en omstreken geregeld gebruikt. Het betekent zoiets als cool of stoer. Het is meerdere keren, vaak gepaard gaand met een zekere sarcastische ondertoon, naar Guido’s hoofd geslingerd. Meestal terecht overigens…
